Souvenirs

 

…Iedere zeeman nam souvenirs mee uit verre landen.
Dat kon van alles zijn.
Kamferkisten uit Singapore tot houtsnijwerk uit Afrika.
Die kisten werden per boot naar huis gestuurd.
“Neem je een apie voor me mee?” was vroeger een gevleugelde vraag.
Hedentendage komt er geen aap meer aan te pas, veelal is het nu glimmend spul.

Ouders en schoonouders, tantes en wie allemaal niet meer vonden het leuk om iets van ver weg te krijgen.

 

Taiwan

 

Van jade.

 

 

 

 

Uit Formosa (Taiwan) nam ik wat voor mijn ouders en schoonouders mee.
In die souvenirwinkel van Tainan stonden en lagen nog veel meer mooie dingen.

 

 

 

 

 

 

 

Helaas, we voeren niet thuis.
De souvenirs die je kocht, moesten wel in de koffer passen.

Thuisvaren.

 

Voor mijn ouders viel mijn keuze op drie uit hout gesneden beeldjes.
Jaren stonden ze daar op een ereplaats en met jaloerse blik bekeek ik ze.
In mijn eigen huis stond of hing geen enkel souvenir uit die tijd.
Mijn schoonouders kregen een mooi beeldje van jade.

Eindelijk staan ze in mijn eigen kast.

 

Vaak moest je wat moeite doen voor die souvenirs.
Dan was het ruilen of afdingen.
Soms leverde het voor je gevoel winst op, maar die handelaar had er achteraf toch nog op gewonnen.

 

Eetstokjes

 

 
Zo dacht ik ook eens het pleit gewonnen te hebben door stiekem Chinese eetstokjes in mijn binnenzak te stoppen van dat restaurant in Tainan.
Bij het verlaten van de zaak kregen de anderen als aandenken gloednieuwe eetstokjes aangeboden.
Ze zaten nog in het plastiek, dus was de dief bedrogen en had ik een paar afgekloven stokjes.
Ik kan er trouwens nog niet mee eten.

In Tainan liep ik buiten te wachten op de rest van de bemanning die het restaurant nog moesten verlaten en kwam een schoolklas tegen.
De kinderen keken wat angstig tegen me op, dat deden de juffrouwen trouwens ook.
Nogal logisch, ik heb een lengte van 1,84 meter en die hummeltjes haalden nog geen meter, ze waren onder de indruk van me.
Zo’n grote langharig blonde vent, die sprak nog een vreemde taal ook!
Daar kon mijn glimlach niets aan veranderen.

 

Afrika

 

Afrikaans.

 

 

 

 

Afrika is ook een werelddeel waar je dood gegooid werd met allerlei souvenirs.
Variërend van uit ebbenhout gesneden gezichten, bewerkt lederwerk tot vogels in rieten kooitjes.

 

 

 

 

 

 

Zware shag

 

Zware shag in blik werd vaak als ruilobject gebruikt, het was overal graag gewild.
Dat blik draaide je open, haalde wat plukken eruit en het restant bood je als handelswaar aan.
Zo was je goedkoop op z’n Hollands bezig.

Met de draaideksel zoals wij het kenden.

 

Ondanks dat er de naam ‘The Rising Hope’ op stond, was het onder zeelieden en buitenlui gewoon bekend als ‘de Zware van de Weduwe’.

Verloren waar.

 

In Sicilïe kwam ook eens een handelaar aan boord, hij sprak een mondvol Nederlands.
De tafel in de messroom beneden lag bezaaid met allerlei prullen van hem.
Wij graaiden daar gretig in, maar er was niets voor onze gading bij.
Teleurgesteld droop de man weer af op weg naar een ander schip.

 

 

Na verloop van tijd stond ik op en viel er een kettinkje van mijn schoot.
Ongewild toch een souvenir verkregen en de eigenaar ervan was in geen velden en wegen meer te zien.

Ik zal daar wel recht op gehad hebben zeker?

Geef een reactie