Thuiskomst

…Het fijnste van vertrek is de thuiskomst.
Zodra je aan boord stapt ben je alweer bezig hoe het thuis zal zijn.

Zo vlogen we van de ‘Groningen’ thuis vanuit Balboa (Panama).
Na Singapore en Taiwan aangedaan te hebben hadden de meesten opvarenden dure cadeaus voor thuis bij zich.

Smokkelen

De tweede stuurman, J.P. Jense had een mooie ketting voor zijn vrouw gekocht en verwachtte daardoor een klein probleem.
Invoerrechten!
Hij werd altijd uit de rij gehaald voor controle.

Ik loste dat wel voor hem op, met mijn eerlijke gezicht werd ik nooit gecontroleerd of er uitgenomen.
En zo geschiede het.

Wachten

Vaak stonden wij achter in een rij vol met vakantiegangers die nog niet naar huis wilden en de boel ophielden voor de passencontrole.
Ze begrepen ons gemopper niet.

Ondertussen stonden er wel, vol ongeduld, de twee vrouwen in mijn leven op mij te wachten.
Mijn vader nam de koffer uit mijn handen en mijn moeder wilde mij al omhelzen maar ik liep door naar mijn verloofde en zoende en knuffelde haar.
Daar had ik al die maanden naar verlangd en op gewacht.
Een hand en een zoen kon ik altijd wel van mijn moeder krijgen.
Het beste mens voelde zich even gepasseerd.

Plunjebaal

Als je op reis ging of thuis vloog, hadden je koffers het zwaar te verduren.
Menige koffer van me ging kapot of raakte beschadigd en namen veel ruimte in als je ze niet gebruikte.

Dat werd ik beu en schafte mij daarom een plunjebaal aan uit de dump.
Alles ging erin, radio, boeken, schoenen en natuurlijk kleding.
Het was een kwestie van juist inpakken.
De kwetsbare dingen in het midden en daarom heen je plunje.

Je kon de plunjezak als zetel of als hoofdkussen gebruiken wanneer je op een vliegveld moest wachten.
Ik durfde het zelfs aan om wat drank in die baal te stoppen en zo naar Libië te gaan.

Die douaniers daar hadden het niet zo op die balen.
Als ik mijn plunjebaal op de onderzoekbalie zette, kreeg ik er gelijk een kruis op.

Het teken dat alles gecontroleerd was.
Met de hand erin graven vonden ze maar niets, je weet maar nooit waar je mee in aanraking komt!

Ook bij terugkomst op Schiphol was ik meestal gauw klaar.

Jarenlang heb ik zo’n plunjebaal gebruikt.
Nooit geen beschadiging aan gehad en het was op zo’n bagage karretje makkelijk weg te stouwen.
Door de draagband ook nog makkelijk te sjouwen.
Een slotje was voldoende om alles veilig erin te bewaren.

Het ergste wat je in je koffer kon overkomen, was het opengaan van je flacon shampoo.
Dagen was je bezig die substantie weer uit je kleren te krijgen.
Een compleet schuimdrama.

Ophalen

Met de ‘Gelderland’ voeren we thuis, nou ja, het werd Harlingen.
Kreupel kwamen we voor de kant: vooruit, achteruit, grote wolken uit de rookkanalen.
Toen konden de motoren eindelijk stop en de loopplank uit.

De familie kon aan boord komen.
Mijn verloofde ook: ze stond koud aan dek of ze raakte al in paniek.
Het schip bewoog!
Mogelijk dat er iets voorbij voer of een beetje deining?

Ik kon haar met een omhelzing geruststellen!
Die beweging van het schip was voor ons zo gewoon, zo vertrouwd geworden.
Wanneer we aan de wal kwamen zat die beweging er nog in.
Onze loop was kenmerkend.

Gelukkig had mijn verloofde geen zeebenen!