Walpas

…Als we een haven binnenliepen, was ik altijd nieuwsgierig hoe het aan de wal zou zijn?
Naar de mensen, hun huizen, hun gedragingen en hun taal te beluisteren.
Een andere wereld ontdekken!
Dat was wat me aan het varen trok.

Natuurlijk had je daar al van gehoord, maar om het allemaal zelf te zien en meemaken was toch wat anders.
Vaak kwamen we niet verder dan de havenplaats zelf.

Nadat de werkzaamheden op het schip gedaan waren en de rust in de machinekamer was teruggekeerd, werden de stapkleren aangetrokken.
Het dek had de loopplank nog niet klaar gelegd of de eerste stappers gingen met de stank van rubberen hakken richting de kade.

Inkopen doen was vaak de smoes.
Tandpasta was een geliefd product, tenminste dat zeiden we altijd als we voor de kant kwamen.
Je kon van dat spul nooit genoeg hebben!
Het was wel opvallend dat niemand terugkwam met dat product of andere inkopen.

Inname dat gebeurde wel.
Van kroeg naar kroeg, we sjouwden wat af.
Aan boord werden al afspraken gemaakt over wie, met wie en wanneer de wal op gegaan kon worden.
Het was of er een schoolklas werd losgelaten.
Zo ging het in de meeste havens toe.

Pasje

 
Er waren havens waar je moest wachten de wal op te kunnen.
Het was een vereiste in het bezit te zijn van een walpas.

Zoals in de Verenigde Staten daar was de douane zeer streng.
Ze werden daar heel boos op ons, want we liepen zomaar zonder toestemming over hun kade.
Zodra de sleep in Baltimore voor de kant lag, gingen we de runmaterialen terug halen.
Opdat we altijd klaar waren om te vertrekken; zo werd dat immer gedaan.
Dat mocht niet van de plaatselijke autoriteiten, de immigratiedienst, ze namen het hoog op.
De afstand bedroeg nog geen vijftig meter.
We kregen niet eens de kans om te stappen, we moesten direct door naar New York.

In Argentinië ging het er anders aan toe.
We meerden aan en na opruimen van het sleepmateriaal, bunkeren en het innemen van de ’stores’, ging een aantal opvarenden al de wal op om inkopen te doen.
Daarna kwam een fotograaf aan boord om van degene die nog aan boord waren één voor één een foto te maken.
De achtergrond was het dekhuis, voor de hut van de ’ouwe’.
De walpas kregen we de volgende dag, vlak voor vertrek met het schip, uitgereikt.
Je moest die zelfs nog ondertekenen.

In India moest je je eerst in je blote kont aan een dokter tonen.
Of we wel gezond genoeg waren om hun grondgebied te mogen betreden.
Een ’pikkenparade’ zoals we dat noemden, een vernederende ervaring.
Stel je voor!
Je moet je wel wat laten welgevallen.

Gibraltar was eenvoudiger.
Een kaartje was voldoende, alsof je een nummertje getrokken had in een winkel.
Je kon daar ook niet verdwalen, zo groot was die punt niet.

Malta was simpel.
Je zei gedag tegen de wacht aan de poort en dat was voldoende.

Griekenland, met Piraeus als stapplaats.
We lagen daar niet aan een kade maar voor anker.
Dus in je beste stapkleren in een vette werksloep naar de wal.
Zoals we dat ook in Peakskill (VS) deden.

De haven van Durban (Zuid Afrika), New Pier 7, lag ver van de stad af.
Je moest langs een ’township’ lopen en daar kwam veel dreiging uit.
We kregen meestal een lift naar een busstation.
Je moest er wel zorgen dat je de juiste kleur bus of taxi had.
In die tijd had je daar nog de ‘apartheid’.

In Ierland kwam zelfs geen douane opdagen, het was zondag.

Zweden was alleen bezorgd dat we geen drank de wal opbrachten.

Senegal was eenvoudig, al moest je daar de souvenirs verkopers van je afhouden.
Als je even doorliep stond je zo in de woestijn.

Italië gaf ook walpasjes uit, maar controleren ervan deden ze nooit.

In Frankrijk en Spanje deden ze ook niet moeilijk.

Op Taiwan gingen we georganiseerd de wal op.
Het schip had straf, haar bemanning niet.
We hielden een excursie naar belangwekkende monumenten.
Het was best interessant.
Ze hadden daar ook mooie souvenirs.

Singapore was waarschijnlijk de enige havenplaats waar daadwerkelijk inkopen werden gedaan.
Horloges, camera’s, bandrecorders, aanstekers en tatoe’s.
Daar was de tandpasta niet zo lekker, blijkbaar.

Stappen was ook avonturen beleven.
Dat heb ik genoeg gedaan.
Het was de kers op de taart van hard werken.

Bron van veel sterke verhalen.