Verhalen

 

…Hoeveel van dit soort verhalen zullen nog in mijn gedachten opkomen.
Het ene haalt het andere aan.

Afbeelding1

 

Vele zijn persoonsgebonden of het onderwerp is niet ter zaken doende, maar altijd nog leuk voor een gewillig oor.
Met al deze kronieken heb ik getracht een beeld te scheppen hoe het leven zich aan boord van een zeesleper afspeelde.

 

 

Je zat soms weken op zee, met elkaar op een kluitje, de ruimte aan boord van een sleepboot was beperkt.
Bezig met je werkzaamheden en dat probeerde je zo goed mogelijk te doen.

Ontspanning had je pas als je ergens voor de kant kwam.
Een andere wereld ontdekken.
Als je ging stappen.
Wat je daar dan allemaal kon overkomen en meemaken?
In Duinkerken, Penzance, Gibraltar, Larne, Venetië, Bermuda, La Plata, Piraeus, Bremen, Emden, Durban, Dakar, Valletta, Holmsund, New York, Baltimore, Dublin, Singapore, Hamburg, Cueta, Tarragona, Hamilton, Kiel, Delfzijl, Catania, Kaohsiung of Cherbourg…….. de rij van havensteden is lang.
Allemaal namen met herinneringen en spannende gebeurtenissen.
Muziekfragmenten die je doen herinneren aan bepaalde situaties.
Momenten die je beter voor jezelf kan houden.

Het teloorgaan van de Nederlandse zeesleepvaart deed pijn, wat waren we trots op ons werk.
De grote namen verdwenen van de wereldzeeën.
Jaloers of weemoedig word je als je foto’s ziet van buitenlandse rederijen, die slepen met grotere en machtiger schepen dan waar ik ooit op voer.
Rederijen die zich toen niet met ons konden meten.
Waar is de tijd gebleven dat een Griekse kapitein met zijn schip in problemen alleen een Hollandse sleper wilde?

Je verbaasde je soms over de levensomstandigheden, in andere landen, maar ook op buitenlandse schepen en je ging daarin mee.
Dat was het avontuur.
Veel van die verhalen ontstonden daardoor, soms wat aangedikt.
Voor nu lijkt me dat genoeg, er moet nog wat voor mezelf overblijven.
Ik vond het leuk ze weer te herbeleven en op te schrijven.

Zo als bij alles kent het ook zijn keerzijde en meestal vergeet je die kant gelukkig.
Bovenal was het een tijd van werken met veel opmerkelijke momenten.
De deksel van mijn trommel met herinneringen gaat er weer op.
Een deel van mijn leven heb ik beschreven, het is genoeg zo.

Het verhaal is ten einde: acta fabula est.

Mijmeringen die verdwijnen.

 

Lectori Salutem.

Geef een reactie