…In die tijd ging het contact met thuis nog per post en soms, indien de mogelijkheid er was, per telefoon.
Telefoneren van boord was een kostbare aangelegenheid en de marconist zat er altijd bij, weinig privé dus.
Je moest zeker niet in een stiltegebied zitten, anders was er helemaal geen verbinding mogelijk.
Telegrammen sturen werd ook gedaan, maar alleen voor dringende zaken.
Soms kon je via dat medium een cadeau bestellen en dat thuis laten bezorgen.
Je moest eerst een dik boek doorbladeren voor je een keus kon bepalen.
Bellen vanuit Libië was zelfs onvoorspelbaar, soms zat je een hele avond op het postkantoor te wachten op een verbinding zonder resultaat.
Bellen
Zo was er een opvarende die ook een poging ging doen om naar huis te bellen.
Na lang wachten en smeken om nogmaals te proberen verbinding te krijgen, ging eindelijk de telefoon thuis over.
Zijn zoontje nam op en de man riep enthousiast ‘met papa’.
Het antwoord was verbluffend ‘mijn papa is er niet’ en het kind gooide de hoorn er weer op.
Schrijven was dus veelal de enige mogelijkheid.
Post was heel belangrijk, in iedere haven werd er reikhalzend naar uitgekeken.
Er waren erbij die kaarten naar zich zelf stuurden om toch dat gevoel te hebben.
In Libië wisten we dat er post was als het vliegtuig overkwam
Even later kon iemand de post ophalen in het havenkantoor.
Brief schrijven
Schrijven?
De één kan dat terwijl de ander het als een gruwel zag.
Met schipper A. van Oosten deelde ik het hutje op de ‘Assistent’ in Marsa El Brega en we hadden besloten om ’s avonds een brief naar huis te schrijven.
Enthousiast begonnen we er aan.
Na twee kantjes keek ik op om te zien hoever hij al was.
Die zat met open mond te kijken naar de hoeveelheid die ik al geschreven had.
Zijn blaadje was bijna maagdelijk.
Er stond alleen nog maar ‘Lieve vrouw’….
Geef een reactie