Gebeurtenis

…In de wereld hebben, door de jaren heen, schokkende gebeurtenissen plaats gevonden.
Telkens als zo iets herdacht wordt vraagt men zich af: wat deed je op dat moment?
Sommigen kunnen dat nog haarscherp terughalen.
Zo heeft iedereen wel een moment dat hij altijd in zijn herinneringen kan terughalen.

Zo weet ik nog precies wanneer ik mijn jongste zoon verwekt heb.
Om in scheepstermen te blijven: de kiellegging gedaan heb.
Nu is dat op zichzelf geen ingrijpende gebeurtenis.
Een zeevarende moet zijn momenten kiezen.

Het was tussen twee kustreisjes door naar Zweden met de ’Cycloop’ in april 1975.
We mochten even naar huis.
Thuis liep ik te snotteren.
Als je tussen de ijsschotsen vaart in die Scandinavische wateren en uit een warme machinekamer zo het dek op stapt ben je gauw bevattelijk voor een koutje.
Verder weet ik dat het nog een redelijke dag was, want met mijn oudste zoon ging ik nog een eindje wandelen.

Daarna werd ik weer naar Libië uitgezonden.
Was er van overtuigd dat het weer een zoon ging worden.
Dat vertelde ik aan ieder die het wilde horen.
Vader worden is toch een bijzondere gebeurtenis.

Wederom stond ik genoteerd in het befaamde ’babyboek’.
Daar hield men bij Wijsmuller terdege rekening mee.
De havendienst was daar goed voor.

Zo heb ik dus ook de geboorte van mijn jongste zoon meegemaakt.
Oftewel: de tewaterlating.
Het was koud tijdens die dag en er lag een dik pak sneeuw.
Wanneer je op zee zit mis je vaak een deel van het opgroeien van je kinderen.
Daar heb je voor gekozen.

Wat een herinneringen kan een mens hebben?