Brandbluspomp

…Regelmatig moest de brandbluspomp getest worden op de ‘Utrecht’.
Het was een forse vaste pomp met een grote opbrengst die naast de lenspomp bij de trap in de machinekamer opgesteld stond.
De ‘Utrecht’ had gelijkstroom en d.m.v. een drietraps schakelaar moest die pomp gestart worden.
Nu had ik die wel meer gestart en wist wat er kon gebeuren.

De mannen aan dek waarschuwde ik voor de kracht dat die pomp kon leveren.
Je kon het maar zeggen, nietwaar!

Men was wat nonchalant.
De brandslang werd met snijeindjes aan het potdeksel vast gebonden en iemand riep naar beneden om te starten.
Ik had nog maar net ingeschakeld of in paniek riepen ze weer om gauw te stoppen.
Die pomp had zoveel kracht dat al die snijeindjes braken en de slang overal heen schoot.
Gelukkig zonder ongelukken, al hadden sommigen een nat pak.

Later gebruikten we voor het testen het kanon die op het schavotje stond .
Nadeel was wel dat na de test het hele schip onder het zout zat.

Ossebloed

De foto’s van de brandkanonnen zijn uit de tijd dat ze nog ‘Jean Bart’ heette en ergens in Frankrijk lag.

In de schoorsteen stond een tank met ‘ossenbloed’, dat, m.b.v. een ejecteur, met het zeewater werd meegezogen en een schuimdeken gaf.

Dat spul was zo oud en hard geworden dat dat niet meer lukte.
Die tank hebben we er maar uitgesloopt.
Het werd in stukken gesneden met een snijbrander en dat was geen pretje; het stonk vreselijk.
We hadden wel meer ruimte gekregen om reserve-onderdelen te plaatsen.
Het schuimmiddel kregen we daarna in plastic vaatjes geleverd.

Beneden in de machinekamer was aan stuurboord zijde ook nog een bergingspomp geplaatst, maar die gebruikten we maar zelden.
Berning-pompjes waren veel mobieler.

In het middentrossenruim stond ook nog een bergingsdiesel die je eerst als een klok moest opwinden om het te kunnen starten.
Je slingerde je er een ongeluk aan en met veel geratel ontspande die veer, zonder resultaat.
Met startlontjes werden diverse pogingen gedaan om alsnog dat apparaat te starten.

Dat lukte ons nooit.