Monsterboekje

…Iedere zeeman had een monsterboekje nodig om het zeegat uit te kunnen varen.
Het was een officieel reisdocument.
In sommige landen werd het monsterboekje zelfs eerder gevraagd dan het paspoort.

Gegevens

 
In het boekje stonden alle gegevens vermeld die belangrijk waren voor het uitvoeren van je beroep.

De oren en ogen hoorden te voldoen aan de gestelde normen.
Regelmatig moest je naar een aangewezen arts, om je te laten keuren of je nog wel aan al die eisen voldeed.
Dat werd allemaal in het monsterboekje met papieren en stempels vermeld.

Vaccinaties die je nodig had voor verre streken kwamen daar ook in.
Er werd nogal wat van je verlangd.

Aanmonsteren

 
In het monsterboekje werd natuurlijk ook opgeschreven op welk schip je gevaren had en bij welke rederij.

Als je de monsterrol tekende, leverde je het monsterboekje in en de kapitein hield dat in bewaring.
Van boord aflopen had dus weinig zin, als je ‘droste’ was je je monsterboekje kwijt.
Drossen was; het schip verlaten om niet meer terug te keren.

Achtervaren

 
Achtervaren bestond ook.
Je mocht met toestemming van boord.
Kwam je echter zonder reden te laat terug, dan kon het zijn dat het schip al vertrokken was.
De kosten waren voor jou om weer op het schip terug te keren.

Zat je op een sleepboot dat op station lag en je ging met toestemming de wal op, dan kon het gebeuren dat er ondertussen op een jop uitgevaren moest worden.
Er werd niet op je gewacht, men vertrok gewoon.
Meestal kwam het schip na enkele dagen weer terug op haar ankerplaats en kon je weer aan boord stappen.
Recht op ’joppengeld’ had je niet, daar moest je daadwerkelijk bij aanwezig geweest zijn.

Als je er zo door heen bladert, kom je ook andere zaken tegen die belangrijk waren.
Zo moesten mijn ouders toestemming geven dat ik een arbeidsovereenkomst mocht aangaan om op een zeegaand schip aan te monsteren.

Terwijl ik al negentien jaar oud was!

Het was een gewichtig document.