…Aan de uitnodiging om een partijtje te voetballen tussen de plaatselijke school en de bemanning van de ‘Gelderland’ werd gretig gehoor gegeven.
We lagen daar toch maar te liggen, wachten op de dingen die konden gebeuren.
Zo speelden we een ‘interland’ in Daiyir van het toenmalige Perzië.
Op het strand hadden we elkaar al de bal aardig toegespeeld.
We zouden nu aantreden tegen een geduchte tegenstander op een echt voetbalveld.
Nou ja, voetbalveld, het lag vlak, dat was het enige positieve.
Krijtlijnen konden niet verhullen dat het een keihard veld was en niet geschikt om met je knieën er over heen te glijden.
Als opwarming gingen we doelman Melle Hommes inschieten.
De temperatuur was al boven het behaaglijke uitgestegen.
We sjouwden een melkbus met water mee, die was ontoereikend om onze dorst te laven.
Wie verzint het dan ook om op het heetst van de dag te gaan spelen?
De Hollandse gewoonte om ’s middags te voetballen!
Verloren
De spelers van het schoolelftal werden steeds gewisseld, daar viel voor ons niet tegen aan te lopen.
Ook onze conditie en leeftijd was met hun niet te vergelijken.
We verloren de wedstrijd dan ook met 3-1, het enige doelpunt werd door mij gemaakt, met een afstandsschot.
Naast het voetbalveld lag de begraafplaats, daar werd geen rekening mee gehouden.
Het enige gevaar wat dreigde, waren een soort zandvliegen die heel gemeen konden steken.
Door de inwoners werden ze van mijn gezicht verjaagd.
Na afloop een verbroederingsfeest bij de burgemeester.
Een bak koud bier stond al aan boord op ons te wachten.
Geef een reactie