Gedichten

…Hoe ik er aan gekomen ben weet ik niet?

Deze twee ‘Engelse’ gedichten zijn me altijd bijgebleven.
Mogelijk dat ze ooit eens in het zeekrantje ‘Wacht te Kooi’ gestaan hebben?
Dit krantje kwam regelmatig, waar ook ter wereld, gelijk met de persoonlijke post aan boord en was gedrukt op luchtpostpapier.
Heel dun en licht en gretig gelezen.

Het eerste gedicht was:

In times of war and not before
God and sailors we adore ashore
But, when war is over and peace remitted
God is forgotten and the sailors quitted.

Met hulp van anderen toch de juiste woorden van dit gedicht gevonden.

Het tweede was in mijn herinnering een lang gedicht waar ik een paar strofen uit gebruikte.
Maakte er mijn eigen versie van!

A man came to Petrus gate
And asked him for his rate
Petrus asked: ‘what have you done on earth’
‘I was sailor, no more worth’
Petrus opened his gate so well
‘Come on in, you have had already your hell’.

Het zal wel geen correct Engels zijn, maar het gaat om de essentie.

Vervolgens vind je een gedicht waar het bovenstaande mogelijk is uit voortgekomen.
Was dit dan het juiste gedicht?

A man knocked at the heavenly gate, his face was scarred and old.
He stood before the man of fate for permission to the fold.
‘What have you done’, St. Peter asked to gain admission here.
‘I’ve been a sailor, sir, for many and many a year’
The pearly gates swung open wide, St. Peter touched the bell:
‘Come in and choose your harp’, he said: ‘you’ve had your share of hell’.

De twijfel bleef bestaan en werd nog versterkt door het volgende gedicht dat ik van een Engelse vriendin van mijn vrouw mocht ontvangen.

A Sailor’s Thoughts
Lost in the middle of nowhere
We’re doomed to spend our time
In the land that God forgot.

Down with the Navy and the officers too
Down where a man gets blue,
Down in the middle of nowhere
A thousand miles from you.

We sweat, we freeze, we shiver
It’s more than a man can stand,
We’re not convicts
But we’re defenders of our land.

We’re members of the Navy
Earning our meager pay
Guarding people with millions
For two and a half (dollars) a day.

Sleeping only with our memories,
Waiting to see our girl,
Hoping while in the Navy,
She won’t marry our pal.

But when we get to heaven,
St. Peter will give this lovely yell
Let the boys from the Navy in,
THEY’VE SERVED THEIR TIME IN HELL !

Was het leven aan boord van een schip wel een hel?

In de tijd van de ‘windjammers’ mogelijk.
In oorlogstijd wellicht, veelal gevoed door angst.

Leven aan boord in mijn tijd was hard werken en weinig rust, toch gaf het geborgenheid en een zekere regelmaat.
Nu denk ik er mild over, het was een avontuurlijke tijd voor mij.

Het was zoals het gedicht hieronder weer geeft, onbekend van wie het is?

De zee spreekt me aan, de zee zingt me toe,
Ik kan haar verstaan, ik word haar niet moe,
Ik reisde naar het noorden, naar zuid, west of oost,
De zee is mijn zegen, de zee is mijn troost.

Nog een gedicht, helaas weer in het Engels, die weergeeft dat de zee bij een zeeman diep kan zitten.

Long ago I was a sailor.
I sailed the Ocean blue.
I knew the bars in Singapore…
The coastline of Peru.

I knew well the sting of salty spray,
The taste of Spanish wine.
The beauty of the Orient…
Yes, all these things were mine.

But I wear a different hat now
Coat and work-shirts too.
My sailing days were long ago…
With that life, I guess I’m through.

But somewhere deep inside of me…
The sailor lives there still.
He longs to go to sea again,
But knows he never will.

My love, my life, is here at home,
And I will leave her never.
Though mind and body stay ashore…
My heart’s at sea forever.

Jaren later kreeg ik zelf inspiratie tot dit gedicht.

Als golven lonken naar schip en land
Onschuldig wit met verwoestend kracht
In storm haar adem tot razernij gebracht
Behoudt men koers en geloof met vaste hand.