…Hoe ik er aan gekomen ben, weet ik niet?
De eerste twee ‘Engelse’ gedichten zijn me altijd bijgebleven.
Mogelijk dat ze ooit eens in het zeekrantje ‘Wacht te Kooi’ gestaan hebben?
Dit krantje kwam regelmatig, waar ook ter wereld, gelijk met de persoonlijke post aan boord en was gedrukt op luchtpostpapier.
Heel dun en licht en gretig gelezen.
Dit krantje voor zeevarenden werd uitgegeven van 1962 t/m 1998.
Het eerste gedicht was:
In times of war and not before
God and sailors we adore ashore
But, when war is over and peace remitted
God is forgotten and the sailors quitted.
Met hulp van anderen toch de juiste woorden van dit gedicht gevonden.
Het tweede was in mijn herinnering een lang gedicht waar ik een paar strofen uit gebruikte.
Maakte er mijn eigen versie van!
A man came to Petrus gate
And asked him for his rate
Petrus asked: ‘what have you done on earth’
‘I was sailor, no more worth’
Petrus opened his gate so well
‘Come on in, you have had already your hell’.
Het zal wel geen correct Engels zijn, maar het gaat om de essentie.
Vervolgens vind je een gedicht waar het bovenstaande mogelijk is uit voortgekomen.
Was dit dan het juiste gedicht?
A man knocked at the heavenly gate, his face was scarred and old.
He stood before the man of fate for permission to the fold.
‘What have you done’, St. Peter asked to gain admission here.
‘I’ve been a sailor, sir, for many and many a year’
The pearly gates swung open wide, St. Peter touched the bell:
‘Come in and choose your harp’, he said: ‘you’ve had your share of hell’.
De twijfel bleef bestaan en werd nog versterkt door het volgende gedicht dat ik van een Engelse vriendin van mijn vrouw mocht ontvangen.
A Sailor’s Thoughts
Lost in the middle of nowhere
We’re doomed to spend our time
In the land that God forgot.Down with the Navy and the officers too
Down where a man gets blue,
Down in the middle of nowhere
A thousand miles from you.We sweat, we freeze, we shiver
It’s more than a man can stand,
We’re not convicts
But we’re defenders of our land.We’re members of the Navy
Earning our meager pay
Guarding people with millions
For two and a half (dollars) a day.Sleeping only with our memories,
Waiting to see our girl,
Hoping while in the Navy,
She won’t marry our pal.But when we get to heaven,
St. Peter will give this lovely yell
Let the boys from the Navy in,
THEY’VE SERVED THEIR TIME IN HELL !
Was het leven aan boord van een schip wel een hel?
In de tijd van de ‘windjammers’ mogelijk.
Tijdens de oorlog wellicht, veelal gevoed door angst.
Leven aan boord in mijn tijd was hard werken en weinig rust, toch gaf het geborgenheid en een zekere regelmaat.
Nu denk ik er mild over, het was een avontuurlijke periode voor mij.
Op zoek naar de juiste woorden, kom je andere gedichten tegen die het gevoel van een zeevarende mooi vertellen.
Zoals het onderstaande gedicht dit goed weergeeft.
Onbekend van wie het geschreven heeft?
De zee spreekt me aan, de zee zingt me toe,
Ik kan haar verstaan, ik word haar niet moe,
Ik reisde naar het noorden, naar zuid, west of oost,
De zee is mijn zegen, de zee is mijn troost.
Nog twee gedichten, helaas weer in het Engels, die weergeven dat de zee bij een zeeman diep kan zitten.
Dat zijn schip meer is dan een stuk drijvend materiaal.
Ships are more than steel
and wood
And heart of burning coal,
For those who sail upon
them know
That some ships have a
soul.
Het was zijn thuis.
Long ago I was a sailor.
I sailed the Ocean blue.
I knew the bars in Singapore…
The coastline of Peru.I knew well the sting of salty spray,
The taste of Spanish wine.
The beauty of the Orient…
Yes, all these things were mine.But I wear a different hat now
Coat and work-shirts too.
My sailing days were long ago…
With that life, I guess I’m through.But somewhere deep inside of me…
The sailor lives there still.
He longs to go to sea again,
But knows he never will.My love, my life, is here at home,
And I will leave her never.
Though mind and body stay ashore…
My heart’s at sea forever.
Jaren later kreeg ik zelf inspiratie tot dit gedicht:
Als golven lonken naar schip en land
Onschuldig wit met verwoestend kracht
In storm haar adem tot razernij gebracht
Behoudt men koers en geloof met vaste hand.
Het komt regelmatig voor dat ik met een volstrekt onbekende in gesprek kom, die later ook blijkt te hebben gevaren.
Prachtige verhalen komen dan van de kant.
Rob,
Het gedicht heb ik iets anders geleerd. en wel als volgt.
In times of war,and not before
god and the sailors we adore ashore
but,when war is over and peace remitted
God is forgotten and the sailor quitted.
Strekking is hetzelfde en is absoluut waar Groeten Jaap