Lotgenoten

 

…Voor de meesten die naar zee gingen zal er wel een reden geweest zijn.
Avontuur, ideaal of gewoon: werk is werk.
Mij trok vooral het avontuur aan en vond het als kind machtig mooi om op zo’n zeesleper te mogen varen.

Vrienden had je niet aan boord, wel lotgenoten.
Mannen die op een notendop maanden met elkaar opgescheept zaten en konden samenwerken.
Opvarenden van allerlei pluimage.

Zo voer ik met een stuurman die op alle type schepen wilde varen.
Zijn ideaal was nog eens te varen op een walvisvaarder.

2015-10-20_150746
Walvisvaarder ‘Willem Barendsz’ 1955-1964.

 

Tekening ‘Willem Barendsz’.

 

Of met een hoofdmachinist die van een koelcel een vriescel wist te maken en nog meer vreemde uitvindingen deed, waardoor het beneden ‘op de plaat’ niet goed meer draaide.
Hij begrijpelijkerwijs ‘Willie Wortel’ genoemd werd en niemand zijn eigenlijke naam wist.
De kok was daar niet blij mee, die bleef met zijn spullen heen en weer sjouwen.
Soms vond hij in z’n koelcel motoronderdelen die koud moesten worden, terwijl de andere helft op zijn fornuis stonden op te warmen.

Met een machinist die ervan droomde ooit eens een eigen schip te bezitten en dus hier en daar al aan het polsen was voor een bemanning.

Konvooi.

 

Met een olieman die nog op Moermansk had gevaren.
Die, als hij een borreltje op had, de verschrikkingen weer herbeleefde.
In die roes van twee hutjes er één maakte.

Met marconisten die al zeeziek werden voor ze aan boord stapten.

Boot in een fles.

 

Een matroos die nog echt een bootje in een whiskyfles maakte en waar ik liefdesbrieven voor moest schrijven aan zijn geliefde in Malta.

Zeelieden die alleen maar op één bepaald schip wilden varen.
Ze waren verliefd op dat schip en beschouwden het als hun huis.
Ontheemd waren als ze met verlof gingen.

Dan waren er nog matrozen die alleen maar ’s nachts wilden werken.

‘Utrecht’ als model.

 

Ik plakte en verfde een model van mijn drijvende liefde.
Schreef er vele verhalen over en zoek nog steeds naar haar afbeeldingen.

Een matroos die met een simpele deurbel voorzien van naalden het hele scheepje van tattoes voorzag.
Je kon het niet zo vreemd bedenken of hij prikte het wel in je vel.
Kostte wel wat bier!

2016-03-16_221941
De ‘Utrecht’ in haar element.

 

Een zeeman moest zich wel wat getroosten om zijn geluk te vinden.

Comments

  1. Peter de Waard says

    Heerlijk verhaal en kan me er helemaal in vinden.

  2. Bastiaan-Verheij-Pols says

    Ja , Willie Wortel liet de ‘Cycloop’ dokken in Malta omdat de hoofdkarren te warm werden. Hij was vergeten dat in hartje zomer het zeewater van de Middelandse-Zee wel wat warmer was dan de Noordzee. Wij vonden het niet erg, zaten kostelijk in een hotel en op stap. Allemachtig met die bleke Engelse schatjes. Het stoom kwam waarschijnlijk bij Nobels uit zijn oren! Willie zat vol goede plannen, nu mocht hij op kosten van B.W. nog vliegen ook. Fijne tijd voor een jongetje van 16 jaar. Later nog eens terug geweest, was Malta niet meer onder Engels bestuur. Heb mijn liefje niet alles laten zien, alleen ‘het straatje van alles’.

Geef een reactie