…Dit woord is al een paar maal in mijn verhalen voorgekomen: stappen.
Maar geen enkel smeuïg stukje is er bewust over geschreven.
Toch is het een essentieel gebeuren tijdens de vele sleepreizen.
De jus van ontspanning na dagen van eentonige dagritmes.
Even de wal op.
Krachten op doen door de lippen in het schuim van een vers getapt biertje te laten zinken en iets verder te kunnen lopen dan de lengte van het schip.
Het zijn meestal delicate onderwerpen en moet je er voorzichtig mee omgaan.
Zelfs na al die jaren.
Eén enkel voorval moet kunnen.
Duinkerken was de plaats waar we met twee schepen lagen te wachten tot de sleep gereed was.
’s Avonds gingen we met een groep stappen.
We kwamen terecht in een café: Chez Tony.
Het was daar vol en gezellig, een klein café…ja, hoor….aan de haven.
Een onder-de-gage had daar ‘snuitjeswerk’ en ik profiteerde daarvan.
Die jongen hield niet van drank en schoof de aangeboden drankjes ongemerkt naar mij door!
Zoals geschreven; het was daar aangenaam toeven en iedereen praatte met elkaar, al is mijn kennis van de Franse taal erbarmelijk.
Was ‘poisson’ nu vis of vergif?
Rumoer
Opeens rumoer aan de tap.
Een ander bemanningslid kreeg onenigheid met een Fransman over natuurlijk een dame.
We wisten hoe hij kon reageren als hij teveel op had en sprongen naar hem toe.
Door de drukte waren we er niet snel genoeg bij en glipte hij als een stuk zeep omhoog.
Onderwijl maaide hij met zijn armen over de toog, het glaswerk en drank vloog overal heen.
De Fransman en zijn dame maakten dat ze weg kwamen.
Anderen wilden zich met ons bemoeien.
Ook de eigenaresse van de zaak meende met behulp van een kruk de orde te kunnen herstellen.
Helaas, er was teveel volk binnen en kreeg ze de kruk niet opgetild om te zwaaien.
Zo snel als het voorval begon, zo snel was het weer rustig.
De Fransen vertrokken en wij….?
Wij begonnen de rommel op te ruimen.
De scherven bijeen vegen, te dweilen, glazen spoelen en wegzetten en het meubilair weer terug te plaatsen.
Zoiets had de barvrouw nooit meegemaakt en stond met open mond toe te kijken.
Ze bood ons zelfs nog een drankje aan.
Daarna moesten we resoluut de tent verlaten.
Iets verder stond de veroorzaker van al die consternatie met een beteuterd gezicht te wachten.
Als groep gingen we weer naar boord terug.
Even raakten we een bemanningslid kwijt, dat werd zoeken.
De beste man lag een eind terug, midden op een kruispunt, zijn roes al uit te slapen.
We vertrokken de volgende dag met de sleep en lieten een ‘opgeruimd’ Duinkerken achter ons.
We werden niet uitgezwaaid!

Geef een reactie