Verdwenen

…Laatst was ik in IJmuiden.

Met de veerboot naar kennissen aan de andere kant van de Noordzee.
Na vele jaren kwam ik terug op de plaats waar ik ooit gewerkt had.
Was toch wat gespannen op wat ik daar terug zou vinden.

De steiger waar de schepen van Wijsmuller aanmeerden.
Waar je aankwam of vertrok voor een reis naar ergens ter wereld, met of zonder sleep.
Niet alleen met grote zeeslepers maar ook met de havenslepers.
Een kustreisje maken, een prettige onderbreking van de havendienst.

Op een jop stomen of tussen de pieren drijven, wachten op een schip dat de sluizen ingebracht moest worden.
Week op, week af.

De ‘kop van de haven’ was een vertrouwd beeld met het monument en de bunker.
In de Vissershaven de reddingsboot, de ‘Neeltje Jacoba’ en de vele vissersschepen.
De geur van de vishallen en de puffabriek.

Net zo vertrouwd als de vuurtoren, waarvan je de stralen door de patrijspoort voorbij zag glijden.

De weg naar het terrein van de veerboot kwam me nog bekend voor.
Mijn opa en vader kwamen van IJmuiden en als kind zwierf ik er met vriendjes rond als ik daar ging logeren.
Mijn speelwereld lag rond de Bloemstraat.
Bekende straatnaambordjes en gebouwen deden die herinneringen terug keren.
Het was een gevoel van weer thuiskomen.

Het werd een deceptie voor me, maakte me weemoedig.
Van Wijsmuller was niets meer over, totaal niets.
Geen steiger meer, geen kantoor alsof het daar nooit gestaan had.
Niet een stukje ketting of sleepdraad was er te vinden.
Alles gesloopt en opgeruimd.
Zoals haar schepen van de wereldzeeën verdwenen, zo verdween ook alles wat van Wijsmuller aan de wal stond.
Weg, alleen een herinnering.

Ik parkeerde mijn auto op de plek waar het kantoor gestaan moest hebben.
Het deed pijn.